κεντρόκομος

κεντρόκομος, -ον (Μ)

αυτός που έχει ως κόμη κεντριά, αγκάθια.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κέντρον + -κομος (< κόμη «μαλλί»), πρβλ. εχιδνό-κομος, φυλλό-κομος].